Kendinden Kaçış

Konu: Kendinden Kaçış Ağustos 13th 2008, 18:59

Buraları bir özentidir, yaşam hep kendinden kaçış gibidir. Doğu insanı zamanında batıyı beslerdi, batıda hayranlık uyandırırdı asırlar önce; şimdi ise tam tersi bir durum söz konusu, hem de son sürat.

İnsan kendinden neden utanır? Kişi-insan kendini bilemzse, kendi değerlerini bilemzse atalarını reddeder, geleneklerin çoğuna karşı çıkarak başkalaşmaya, farklı biri olmaya, daha güçlü ve popüler olana doğru kaymaya-erimeye çalışır. kendi yaşantısından utanır, geleneklerini hor görmeye, basit ve çağdışı görmeye başlar. Gelenekçi değilim; fakat geleneklerin de tamamen atılmasına karşıyım. Her kişi-insan-toplum-devlet geleneklerini bilip benimseyerek atalarını bir noktada izlemeye mecbur olmalıdır. Özüne dokunmadan şekli itibariyle çağdaşlamaya yönelik değişimler kabul görülebilir; fakat topyekun bir öz gelenek karalaması, atılması, kabul edilmemesi yanlıştır. Kişi bu şekilde yalnızlaşır, kendini bilmez olur, atalarınca dışlanır. dışlanmak önemli değildir tabi ki. gerektiğinde doğru yaıldığına inanılıyorsa her şey göze alınmalıdır. Fakat bir doğru ya da yanlış olduğunu anlayabilmek için de yeterli bilgi donanımına sahip olmak ve bilinç düzeyinin yüksek olması gerekir.

Dilin,yemeklerin, konuşma üsluplarının, giysilerin, halk oyunlarının reddi ve dünyada-kıtada-ülkede daha egemen olan kültüre-geleneğe doğru değişimin olması bu değişimi isteyenlerin zamanla-yarım asır- farklılaşıp yok olacakları, başkalaşacakları kaçınılmazdır. Güçlü kültür aslında değişen kişileri benimzemekte zorlanmakta, bir yanıyla kendi lehine sayısal bir çoğalım olacağı için sevinmekte, bu değişimi hoş karşılamakta, bir yanıyla da bu değişimden kendisinin de etkineleceği, aşağı doru değişeceği için kaygılanıp bu değişimi istememektedir.

Hep başkası gibi olmak, başkası gibi yaşamak? Neden? Bizi yaratan Tanrı farklılığımızla bizi yaratmak istedi, öyle olmasaydı herkesi aynı kültür içinde yaratırdı... acaba diyorum gün gelir de herkez aynileşir mi? benzeşme, tek tipleşme tamamen gerçekleşir mi? bunun için üzülüyorum. yokluklar üzer, insanların yok olası gibi , kültürlerin de yok olması üzmeli insanı.
Örneklendirirsek;
Vietnam köylüsü değişim istemekte midir? Japon köylüsü mutsuz mu? Batı Çin'den daha güçlü; ama geleneklerini batıya yönelik değişime zorlamakta mıdır? Değil şüphesiz. Bir Japon ingilizce bildiği için tabi ki mutludur, fakat kendisini üstün görmemektedir, İngiltere Dışındaki Avrupa ülkeleri İngilizceleriyle hava atmayı bir cehalet belirtisi olarak addederler. Hani bir dil bir lisan demekti, yeni bir lisan öğrenirken neden kendi lisanımızı unutmaya çalışıyoruz. yeni lisanla .....Dillerimiz, müzikleirimiz, giysilerimiz, yemeklerimiz aynileşirse korkarım ki dünya iyice çölleşecek, fakirleşeceğiz. Farklı dünyalar azalacağı için bakış açılarımız azalacak, empati yeteneği yok olacak, bir sürü kelimeler yok olacak, müzelere konulmak zorunda kalacak nice insan eserleri....

Kendimizi hep başkalarına başkası olarak sunmaya çalışıyoruz.
Durmadan kendimizden kaçıyoruz, kendi aşkımızdan kaçıyoruz. İnsan maşukundan kaçar mı? bizi kimin sevdiğini bilmezsek, onu görmeyecek kadar körsek yanıbaşımazdaki sevgiliyi bırakır-terkeder de bizim olmayana, belki de bizi hiç sevmeyecek olana, ulaşılması zor olana doğru yol almaya çalışırız, fakat nihayetinde başımız duvara toslar geri dönersek pişmanlığımızı affettirecek birilerini, kendimizi dahi bulamayız, çünkü çoktan kendimizden bile iyice uzaklaşmış, kendimizi heba etmiş bir şekilde görürüz.

Kendimizden kaçtıkça ellerimiz kirleniyor, ruhumuz daralıyor, elbiselerimiz renksizleşiyoır ve kendimiz kalmıyor geride.
Dicle